Plenum

Przebieg posiedzenia plenarnego jest wiążąco uregulowany w regulaminie wewnętrznym Parlamentu Krajowego. Przewodnicząca Parlamentu Krajowego lub jej zastępca otwiera posiedzenie plenarne i przewodniczy jego obradom. W przewodniczeniu obradom pomagają jej sekretarze, którzy siedzą po prawej i lewej stronie Przewodniczącej lub jej zastępcy.

Na początku każdego posiedzenia deputowani głosują nad projektem porządku obrad przygotowanym wcześniej przez Prezydium. Bezpośrednio po tym następuje z reguły tzw. czas na sprawy bieżące, podczas którego omawiane są kwestie związane z bieżącą polityką państwa. Oznacza to, że kontrowersyjne kwestie polityczne mogą być omawiane w parlamencie bez większych opóźnień. Ze względu na aktualność poruszanych w każdym przypadku zagadnień i ścisłe ograniczenie czasu wystąpień, czas na sprawy bieżące jest interesujący zwłaszcza dla opinii publicznej i obecnych na sali przedstawicieli prasy.

Po godzinie poświęconej sprawom bieżącym następuje zazwyczaj tura pytań, podczas której deputowani mogą zadawać Rządowi Krajowemu bieżące indywidualne pytania z zakresu polityki i administracji państwowej. Tura pytań nie może trwać dłużej niż 60 minut.

Następnie rozpatrywane są te tematy, które zostały uznane przez frakcje parlamentarne za priorytetowe. Każda frakcja może wyznaczyć jeden punkt porządku dziennego w cyklu sesji, który zostanie rozpatrzony w bloku priorytetowym bezpośrednio po turze pytań.

Następnie w tzw. czytaniach dyskutowane i uchwalane są projekty ustaw. Po zakończeniu pierwszego czytania można większością głosów zadecydować o przekazaniu sprawy do dalszych prac do odpowiedniej komisji. Projekty ustaw i umów państwowych są zwykle omawiane w dwóch czytaniach. Ustawy dotyczące zmiany w Konstytucji, ustawa budżetowa i jej nowelizacje zawsze wymagają trzeciego czytania, w przeciwnym razie o trzecie czytanie może wnioskować frakcja parlamentarna lub co najmniej jedna piąta członków parlamentu.

Po odczytaniu projektów ustaw następują interpelacje. Na interpelacje zgłoszone przez frakcję parlamentarną lub co najmniej jedną piątą członków parlamentu Rząd Krajowy musi udzielić odpowiedzi pisemnej. Pytanie i odpowiedź są następnie omawiane w parlamencie. Dotyczą one głównie problemów całego kraju lub szczególnych spraw o znaczeniu ponadregionalnym.

Po interpelacjach ma miejsce rozważanie raportów, informacji i koncepcji Rządu Krajowego.

Następnie omawiane są wnioski i niezależne projekty rezolucji. Celem projektów rezolucji jest skłonienie Rządu Krajowego do podjęcia określonych działań w danej sprawie – również wobec Rady Federalnej. Rząd Krajowy nie jest tym związany prawnie – jak to jest ogólnie w przypadku zwykłych uchwał Parlamentu Krajowego – lecz jedynie politycznie. Nie można wymusić poprzez to określonego zachowania Rządu Krajowego.